Een samenleving onder druk
Door Bert Immerzeel
Het heeft even geduurd, maar eindelijk hebben we dan toch een regeerakkoord. Met een programma genaamd Hoop, lef en trots moet de nieuwe regering ons door de stormachtige baren helpen. En ja, we hebben er ook al een leider bij, Dick Schoof, een zeeman die nooit eerder kapitein mocht zijn, maar – zo zeggen de kenners – dat is op zich nog geen garantie op mislukken. We houden natuurlijk wel ons hart vast. Als dit maar goed gaat!
Kritiek op het akkoord komt er inmiddels van verschillende kanten. Het Centraal Planbureau liet weten dat de financiën op orde lijken, mits alle voornemens worden uitgevoerd. Alleen, als dat kán. De nieuwe coalitie heeft echter een programma geschreven op basis van wensdenken, en komt met allerlei maatregelen die in de praktijk onuitvoerbaar zijn. Of op teveel weerstand zullen stuiten.
Misschien mag ik hier ook nog een duit in het zakje doen. De 100 miljoen die moet worden bezuinigd door op cultuur, boeken, kranten en sport de btw te verhogen van 9 naar 21%. Ondenkbaar.
Ondenkbaar omdat ik me niet eens kan voorstellen waarom iemand op dit idee is gekomen. Deze nieuwe regering is er toch voor het volk? Laat ze alsjeblieft naar het museum gaan, laat ze boeken en kranten lezen, en laat ze hun sport kunnen bedrijven. Doen ze dat alles niet, dan worden ze dom en ongeletterd, en groeien ze dicht. Mogen onderwijs en gezondheidszorg het weer oplossen, denk je dan.
En Indië, is dáár in het akkoord nog iets van terug te lezen? Natuurlijk niet.
Ten eerste niet omdat andere zaken belangrijker zijn. En dan heb ik het niet over immigratie, want de problemen die daaruit voortkomen worden natuurlijk overdreven, maar wel zaken als bestuurbaarheid en democratie, woningbouw, gezondheidszorg, onderwijs, natuur en klimaat.
En ten tweede omdat iedereen weet dat Indisch Nederland de laatste jaren wel héél hard heeft geroepen om compensatie en rechtsherstel, maar dat die eis bij de rest van Nederland niet erg is ingedaald. Ondanks de heftigheid van het protest en ondanks het aandikken van de cijfers.
Indisch Nederland kent inmiddels geen 3,5 duizend maar zelfs 30 duizend bersiapslachtoffers. ´t Is waar want het staat op het internet.
En inmiddels zijn er wel twee miljoen Nederlanders die ‘een band hebben’ met onze voormalige kolonie. Dat verzin ik niet, want ik lees het in de recent door het Indisch Herinneringscentrum uitgegeven – overigens waardevolle – Atlas van de oversteek. Naar het schijnt heeft onze (nog) huidige minister-president een paar jaar geleden iets soortgelijks gezegd bij de herdenking op 15 augustus. In 2002, ruim twintig jaar geleden, werd het laatste grote onderzoek gedaan naar het aantal Indische Nederlanders. Volgens het Nederlands Interdisciplinair Demografisch Instituut bedroeg dit destijds 582 duizend. Hoe ‘we’ in hemelsnaam in twintig jaar in aantal bijna zijn verviervoudigd, Joost mag het weten.
Er klinkt iets in door alsof de overheid er niet zoveel moeite mee heeft om méé te praten, zolang er maar geen prijskaartje aan verbonden is. De woorden van Rutte bij de herdenking zouden we ook zo kunnen zien. Een aardigheidje. Maar goed, van hem wisten we dan ook dat hij een gedeeltelijk Indische afkomst heeft, en dat kan van Schoof niet gezegd worden.
Weinig hoop, veel branie?