De afgelopen maanden was het rustig op de Java Post. Té rustig. Eindredacteur Bert Immerzeel legt uit waarom…
Ziekenhuis in Bandjermasin
Door Bert Immerzeel
Het sop is de kool niet waard, dacht ik toen ik hoorde dat ons voltallige parlement zo nodig een hele dag moest vergaderen over twee sullage woordjes in combinatie met de naam van een kamerlid. Weet u nog? ‘Pieter Omtzigt, functie elders?’
Wie of wat maakt dat nu eigenlijk iets uit, of Omtzigt in verband wordt gebracht met een functie elders? Hij zit inmiddels al weer maanden thuis, triest genoeg, met een burn out, overspannen of hoe het ook wilt noemen. Dus zó gek was het niet, om te suggereren dat hij misschien beter een andere baan kon zoeken. Dijkgraaf of zo, of voorzitter van een onderzoekscommissie in het kader van corona, of iets in de sfeer van het pensioenstelsel.
Rutte wilde wel bij hem thuis langsgaan om het uit te praten. Pieter heeft hem echter laten weten ‘nog niet zo ver te zijn’ om de premier te ontvangen. Hij zal hem dan namelijk een kop thee of een wijntje moeten aanbieden, en zich verplicht voelen daarvan zélf ook iets te nemen. Maar als hij zijn kopje optilt, of zijn glas, en zit te morsen, zal iedereen het weten: ‘functie elders’.
Hoe leg je dit uit aan het parlement? Niet dus, en begon Rutte te draaien en moet hij nu op zoek naar voorbeelden van een andere bestuurscultuur. En laat een nieuwe regering op zich wachten. Een patstelling.
Hoe ik dit alles weet? Net als die van Pieter Omtzigt trillen ook míjn handen. Kwestie van overmedicatie. Misschien las u, lezer van de Java Post, ooit het bericht over mijn hartproblemen, drie jaar geleden. Ik schreef toen: ‘Op dit moment wordt mijn actieradius drastisch ingeperkt door een noodzakelijke nierdialyse. Ik weet nog niet of en wanneer deze ellende ophoudt, maar ik ga uit van een goeie afloop.’
Welnu, begin maart kreeg ik een telefoontje van het ziekenhuis: er was een donornier beschikbaar! De operatie leek niet moeilijk, en ik zou na een paar weken weer thuis zijn. Niet dus. Complicatie op complicatie maakte dat ik twee maanden plat lag. Mijn e-mail bleef ongeopend, whatsapp-berichtjes beantwoordde ik meestal alleen met emoticons. Voor méér had ik geen kracht. En Indië? Indië verdween aan de einder alsof het nooit had bestaan. Ik had zelfs geen tijd gehad om de deur van de Java Post te sluiten, of een bordje op te hangen ‘wegens omstandigheden tijdelijk gesloten’.
Ik ga u hier niet lastig vallen met de details, maar u kunt zich misschien voorstellen dat ik de tijd heb gehad om alle mogelijke aflopen te bedenken. Ook die van ‘functie elders’.
Na twee maanden werd ik naar huis gestuurd om aan te sterken voor de volgende operatie. En nu zit ik hier dus te wachten op iets beters.
Thee drinken of schrijven gaat misschien slecht met trillende handen, maar het is zoals het is. Tegen Omtzigt zou ik daarom willen zeggen: laat die thee maar staan en nodig Rutte uit voor een boswandeling of zo. En dan na afloop een geschreven verklaring – als het even kan mede ondertekend door mevrouw Omtzigt – dat de kou uit de lucht is. Misschien hebben we dan toch nog snel een nieuwe regering.
Ik van mijn kant zal dan proberen de draad van de Java Post weer op te pakken. Om te beginnen met mijn inbox.