De vaderlandse media werden deze week uitgenodigd een kijkje nemen in de koninklijke stallen bij de volledig gedemonteerde Gouden Koets, die ook dit jaar niet kon worden ingezet tijdens Prinsjesdag. De rijksvoorlichtingsdienst leek het een goed idee om zo de restauratie van de koets nog een keer onder de aandacht van het publiek te brengen.
Hulde der Koloniën
Bij de toelichting van conservator Yvonne Nijlunsing, vertoond op de website van de NOS, moet het niet druk zijn geweest. In tegendeel, het lijkt er zelfs op dat alleen de NOS iemand had gestuurd om verslag op te maken. De overige landelijke media deden er het zwijgen toe.
En dat is op zijn minst opmerkelijk, zeker gezien de eerder in de media opgespeelde controverse over de beschilderingen op deze koets, en de recente media-aandacht voor de donkere kanten van ons koloniale verleden.
Nijlunsing vertelt ons dat het restauratiewerk voorspoedig verloopt, en dat zij – interessant! – verschillende houtsoorten moet gebruiken. Beelden worden vertoond van enkele ornamenten en een wiel. Géén beelden daarentegen van de zijpanelen waarop onder meer de afbeelding Hulde der Koloniën.
Over deze afbeelding lezen we op Wikipedia: “De Gouden Koets kwam in 2011 in opspraak vanwege de voorstelling op het linkerpaneel Hulde der Koloniën. De kamerleden Harry van Bommel en Mariko Pieters stelden voor het paneel te verwijderen. Volgens activisten toonde het paneel halfnaakte slaven die zich onderworpen aan het Koninklijk Huis. Historici stelden hier tegenover dat de voorstelling geen slaven en koningshuis betreft noch een verheerlijking is van de koloniën. Het paneel toont de in die tijd geldende verhoudingen met de koloniën en verwijst volgens historicus Susan Legêne van de Vrije Universiteit naar de discussie rond de ethische politiek waarbij een morele roeping centraal stond die Nederland behoorde te voelen tegenover de bevolking in de koloniën.”
De discussie over ons koloniale verleden wordt de laatste tijd steeds heviger gevoerd. We kunnen er niet om heen dat de schaduwzijden van dat verleden meer aandacht verdienen en dat dit soms tot niet voor iedereen begrijpelijke beslissingen leidt. Het is een moeilijk proces waarin de meningen soms scherp conflicteren. Echter, als dit onomkeerbaar is, waarom dan niet de juiste vragen gesteld?
Waarom wordt ons wél iets verteld over verschillende houtsoorten, maar niets over de bewuste panelen? Worden deze panelen aangepast, of niet? Waarom niet een toelichting van degene die deze panelen restaureert? Hoe moet een conservator die al aangeeft enige moeite te hebben met het feit dat haar werk niet goed zichtbaar is, zich voelen als we weten dat deze koets straks helemaal de straat niet meer opgaat en nog slechts een plaatsje kan vinden in een nieuw op te richten paleismuseum of het Rijksmuseum?
Waarschijnlijk weten we dit alles pas in 2021.
x