Het is al weer een vijf maanden geleden dat de Java Post iets publiceerde. Tijd voor een uitleg.
Door Bert Immerzeel
Het typen van deze regels kost me nog wat moeite. Mijn vingers zijn wat stram, alsof ik last heb van arthritis. Omdat oefening kunst baart, geef ik echter niet op, en blijf schrijven.
Nadat in september 2016 bij mij een hartklep was vervangen, bleef ik last hebben van vermoeidheid en een tekort aan lucht. Bezoeken aan een tiental cardiologen leidden tot de zekerheid dat ik last had van een constrictieve pericarditis: mijn hartvlies was onstoken, en verhinderde dat ik een normaal leven kon leiden. De enige oplossing was een nieuwe hartoperatie, dit keer om het hartvlies te verwijderen.
In maart van dit jaar kreeg ik een TIA. Vervolgens werd ik – ter voorbereiding van de operatie – op het ziekenhuis ontboden om een echocardiogram te laten maken. Naast de pericarditis bleek ik last te hebben van een endocarditis: een infectie van hartkamers en kleppen. Urgent ingrijpen was noodzakelijk. Of ik meteen maar in het ziekenhuis wilde blijven…
Dezelfde avond werd ik geopereerd. Het was overwerk voor de chirurgen: drie nieuwe hartkleppen, hartvlies verwijderen, endocarditisresten verwijderen, pacemaker inplanteren.
Gelukkig heb ik het ergste niet zelf hoeven mee te maken. Ik werd ongeveer twee maanden in coma gehouden. Toen ik weer een beetje wakker werd, bleken de littekens van de operatie al geheeld. Mijn echtgenote, kinderen en vrienden hadden echter voor mijn leven gevreesd, en al helemaal toen ik een paar weken na de operatie ook nog een een hersenbloeding kreeg. Ik ging het ziekenhuis in met een gewicht van 90 kilo, en kwam er na vier maanden weer uit met 65.
De rest van het verhaal kunt u zich misschien voorstellen: diverse kleinere complicaties, het herleven van allerlei dromen die ik tijdens mijn coma-periode had gehad, en zorgen om een toekomst die met steeds kleinere lettertjes wordt geschreven. Op dit moment wordt mijn actieradius drastisch ingeperkt door een noodzakelijke nierdialyse. Ik weet nog niet of en wanneer deze ellende ophoudt, maar ik ga uit van een goeie afloop.
Zoals de Java Post-lezers begrijpen: ik had geen tijd om mijn tijdelijke vertrek hier aan te kondigen. Toen ik wakker werd kon het me allemaal niet zo veel meer schelen. Binnenkort hoop ik echter weer over Nederlands-Indië te schrijven….
Dank, grote dank aan degenen die iets van mijn ziekte wisten en mij tijdens mijn ziekbed hebben gesteund!
Bert
PS Ik zal ook weer mijn inbox moeten legen. Wat ik nog kan beantwoorden, zal ik beantwoorden. Als ik iets mis: sorry – schijf mij opnieuw!